During the pandemic I looked for tools in my studio, ‘magical’ tools to face these uncertain times. They emerged from waste and recycled materials such as fishing nets, scrap iron and papier-mache. They are small references to a simpler time, in which people lived from what the earth brings, moving with seasons and tides. The objects ward off the tides, they seek balance, they drive out danger, they implore a change of course, they insure life. They are messengers without a message, a key to a present where anything is possible.
De tijd waarin ik leef neemt me rücksichtslos mee in haar getijden. Tijdens de pandemie zocht ik naar gereedschap in mijn atelier, ‘magische’ tools om de ongewisse tijd tegemoet te treden. Ze kwamen tevoorschijn uit afval en gerecyclede materialen zoals vissersnetten, oud ijzer en papier-mache. Het zijn kleine verwijzingen naar een eenvoudiger tijd, waarin geleefd werd van wat de aarde brengt, meebewegend met seizoenen en getijden.
De objecten bezweren de getijden, ze zoeken naar balans, ze drijven de gevaren uit, ze smeken een koerswijziging af, ze verzekeren het leven. Ze zijn boodschappers zonder boodschap, een sleutel naar een heden waarin alles mogelijk is.
